'The turn of the tide'

Na onze lange reis zijn we de volgende dag aangekomen in Townsville. Een kleine stad met zo’n 110.000 inwoners waarvan 2000 op het eiland ernaast leven. Het eiland heet Magnetic Island en je kunt er met een Veerboot in 20 minuten naar toe. Dus leek het ons wel mooi om daar eens een kijkje te gaan nemen. Wat we toen nog niet wisten is dat we erg weinig van het eiland zouden gaan zien..
Op het eiland aangekomen besluiten we op zoek te gaan naar een strand. Via een mooi looppad komen we na een half uurtje lopen aan bij een klein strand. Het strand en de rest van het hele eiland word aan beide kanten begrensd door grote rotsen en Daniek en ik zien daar wel een mooie uitdaging in. Laten we via de rotsen proberen naar het volgende strand te komen. We weten nog niet hoever het volgende strand is maar als het te lang duurt kunnen we altijd weer terug. Het blijkt een prachtig idee, want we komen gigantische rotsen tegen waar je nog net onderdoor of bovenlangs kunt klimmen. Op een gegeven moment komen we zelfs een grot tegen en maken heel wat foto’s en filmpjes. Na een hele tijd klimmen en springen van rots naar rots beginnen we aardig moe te worden dus besluiten we maar eens op de kaart te kijken. We zijn nog niet echt opgeschoten dus laten we maar opschieten anders komen we nooit meer op dat volgende strand aan. Nog een zo’n honderd rotsen verder begint het al aardig laat te worden dus beginnen Daniek en ik ons een beetje zorgen te maken. En dan gebeurt er waar we al een tijdje bang voor zijn. Ons pad loopt dood en de enige weg naar de volgende rotsen is door de kolkende zee. Een stukje zwemmen willen we maar al te graag, want het is behoorlijk heet, maar dat zit er niet in. In deze tijd van het jaar zijn er namelijk giftige kwallen in de zee. Een prik van deze kwal en je bent binnen een paar minuten bewusteloos, stopt met ademen en einde oefening. Om over de vele haaien nog maar te zwijgen. Geen optie dus.. Een andere mogelijkheid is door het bos omhoog. Een erg steile beklimming met onze slippers door de prikkelbosjes en spinnenwebben. En met al die giftige slangen en spinnen in Austalie ook niet echt een goede oplossing. We besluiten om iets naar boven het bos in te lopen om te kijken of we het volgende strand kunnen zien. Ondertussen klappen we in onze handen omdat Ger ons ooit vertelt heeft dat je slangen zo kunt waarschuwen dat je eraan komt. Normaal luisteren we natuurlijk nooit zo goed naar Ger, maar we besluiten nu maar het zekere voor het onzekere te nemen. Helaas blijkt er na elke heuvel weer een nieuwe heuvel tevoorschijn te komen dus geven Daniek en ik op. Er zit maar 1 ding op.. helemaal terug en dan maar hopen dat we nog voor het donker aankomen, doorlopen dus! De terug weg gaat al een stuk sneller en Daniek en ik beginnen weer wat goede hoop te krijgen. Totdat we op een gegeven moment niet meer verder komen. “Hoe zijn we hier toch langs geklommen?” Onderlangs: Te gevaarlijk! Bovenlangs: onmogelijk. “Hoe kan dat nou?” En dan schiet me iets te binnen.. OMG wat zijn we toch dom geweest! We hebben geen rekening gehouden met eb en vloed!
Daar zitten we dan, twee jongens van in de 20 die even wat rotsen wilden beklimmen maar zichzelf nu in de nesten hebben gewerkt. “Oke, wat nu!” “De kustwacht bellen om ons op te pikken?” “Ja daaag en dan een dikke smak geld betalen zeker, dan slaap ik nog liever op de rotsen.” “Ja dat zou opzicht kunnen, maar we hebben geen water meer dus hoe lang wil je hier morgen wachten tot het tij keert?”
Er is nog een weg die we zouden kunnen proberen. We kunnen de steile wand weer opklimmen en dan door het bos naar de dichtsbijzijnde weg zoeken. Ondertussen is het al half6 en binnen een uur is het pikkedonker dus als we nog iets willen proberen moeten we dat snel doen. Op de kaart (die erg klein en onduidelijk is) lijkt de weg redelijk dichtbij. Tenminste als we op het punt zijn waar we denken te zijn. Als we geluk hebben misschien maar 1 of 2km lopen. Als je dit hoort denk je misschien: Ach wat is nou een kilometer of 2, maar als je zelf in de shit zit denk je er toch iets anders over. Wat als we nou wel op een andere plek zitten op de kaart. Wat als we de weg zo snel niet vinden.. Dan zitten we in het donker op onze slippers en in ons zwembroekie tussen al die slangen.. Daarbij komt nog dat je constant in je blote bast door de prikkelbosjes loopt. Kortom we konden die weg maar beter snel vinden. We besloten de gok te wagen en het bos in te gaan.. Na een kwartiertje lopen zag het er nog niet al te best uit. Een grote berg voor ons en nog geen weg te bekennen. Totdat we na een tijdje een hoopvol geluid hoorde, het geluid van een motor! “Hoor je dat, volgens mij is het een auto!” “Dan zijn we op de goeie weg, gauw doorlopen!” En ja hoor, na nog een paar honderd meter was daar dan eindelijk de bevrijding, de beschaafde wereld.. Oke, misschien wat overdreven, maar zo voelde het wel..