Op naar het Tropische Noorden

Zoals jullie hebben gelezen in het vorige verhaal heeft Ger 2 weken langer in het hostel gezeten dan Daniek en ik. Wij konden natuurlijk ook twee weken langer blijven, maar aangezien we al 6 weken in het hostel zaten en meer hadden gewerkt dan Ger vonden Daniek en ik het tijd voor iets anders. Waar we Ger weer zouden ontmoeten was nog niet bekend maar waarschijnlijk zou hij de bus moeten pakken om ons weer in te halen. Ger was blij dat hij nog even kon doorwerken en Daniek en ik waren blij dat we eindelijk weer nieuwe dingen konden beleven. Even goede vrienden..
Twee weken lijkt misschien niet lang, maar in twee weken Australie kun je soms meer meemaken dan in 2 jaar thuis dus hier komen (in het kort) de avonturen van Daniek en Roberto:
De eerste plek waar Daniek en ik graag naar toe wilden was Fraser Island. Een bijzonder mooi eiland wat ook op de werelderfgoed lijst staat. Het is een groot zand eiland wat slechts enkele kilometers buiten de kust van Australie ligt. Ondanks de korte afstand van het vaste land heeft het een volledig ander eco-systeem. Denk aan het duingebied in Nederland alleen dan bebouwd met tropisch regenwoud, vol met prachtige meren en een heleboel wilde honden (dingo’s) en je hebt Fraser Island.. Ik kan er veel over vertellen maar ik denk dat de foto’s meer zeggen.
Na Fraser Island zijn Daniek en ik verder gegaan naar ‘The Town of 1770’. We wilden hier graag naar toe omdat je hier met mini-motors een mooie tocht kan rijden. Na een paar uur reizen waren we bijna op de plek van bestemming toen de weg ineens doodliep. Dan maar even terug rijden en kijken of we de verkeerde afslag hebben genomen. Dus we zijn 5 kilometer terug gereden en hebben toen de andere afslag genomen. Na 10 minuten rijden liep deze weg ook weer dood. “Hoe kan dat nou, Alle wegen lopen hier dood!” Dus zijn Daniek en ik maar naar het informatie centrum gelopen. “Waar zit dat verrekte stadje toch, alle wegen lopen hier dood!” Bleek dat we op de eerste weg langs een paar huizen waren gereden, nou dat was dus “The town of 1770”. Gelukkig was het een prachtige omgeving langs de kust dus hebben we niet voor niets rond gereden. We zijn naar een camping gereden en wilden de volgende dag gaan motor rijden. De volgende dag hebben we voornamelijk regen gehad dus hebben we een dag gewacht. De hele dag een beetje in de bus gezeten niks doen. Wilde kalkoenen en andere rare vogels moeten wegjagen die ons eten wilden stelen en beetje muziek geluisterd. De volgende dag was het gelukkig beter weer en zijn we naar de verzamelplek gereden. Daar stonden een stuk of 50 prachtige mini motors klaar en een hele kapstok vol met leren jacks. Nadat iedereen een mooi jack en een lijpe motor had gevonden kon de tocht beginnen. In het begin reden de mannen en vrouwen gemixed door elkaar maar daar kwam al snel verandering in. De mannen gaven zo snel mogelijk vol gas en de vrouwen vonden 40 kmh wel hard zat. Dit betekend voor de mannen dus 2 minuutjes vol gas jagen en dan weer 5 minuten op de vrouwen wachten. Na 5 minuten komen dan eindelijk de vrouwen eraan: “Wat een adrenaline kick he! Wat gaan die dingen toch snel..” Gelukkig mochten iedereen de laatste kilometers vol gas naar huis en was er nog een mooie eindsprint terug naar de verzamelplaats.
De volgende dag zijn Daniek en ik vroeg opgestaan om dit kleine stadje weer te verlaten en zaten al om 8 uur ’s ochtends in de auto. We rijden met ons busje maar 85km per uur omdat hij anders teveel benzine verbruikt dus als je ergens wil komen moet je vroeg opstaan. 700 kilometer later begon het alweer donker te worden dus zijn we op zoek gegaan naar een plek om te overnachten. De eerste overnachtingsplek leek erg mooi alleen deze was illegaal dus Daniek en ik waren even aan het overleggen of we hier wilden blijven. Plotseling zagen Daniek en ik dat er een gigantische spin over onze bus liep dus daniek probeerde met zijn cola blikje de spin van de bus te slaan. Ik zag tot mijn schrik dat de spin Daniek tot 3 keer toe, te snel af was en dat hij toen naar de onderkant van de bus doorkroop. Rob: “Waar is tie nou dan!” Daniek: “Weet ik veel.. hij kroop ergens weg. Laten we verder rijden misschien valt hij er dan onderweg vanaf” Dus hebben we snel alle deuren van de bus dichtgegooid en zijn snel verder gereden. Onder het rijden naar de volgende rustplek zag ik de beelden van Daniek met zijn cola blikje nog aan me voorbij gaan.. 1 keer mis, 2 keer mis, 3 keer mis en weg was ie! Bij de volgende rustplek waar we wilden gaan slapen ben ik dan ook maar direct weer met mn zaklampje de bus uitgesprongen. Je weet maar nooit misschien denkt die spin ook wel “Ah we staan eindelijk weer stil.” Ik liep naar de plek waar ik de spin voor het laatst zag verdwijnen en ja hoor! Daar kwam die net aangelopen.. “Daniek!! Geef me iets om te slaan!” Daniek gaf zijn slipper en 2 seconden later zat er een grote vlek op onze bus. Spin dood, bus weer veilig en wij konden weer slapen. Welkom tot het tropische noorden dacht ik bij mezelf..