De woestijn overleefd

Op weg naar de bewoonde wereld lag er nog een mooie plek in de woestijn op onze route: Cooper Pedy. Dit is de opalenhoofdstad van de wereld. Een aantal kilometer voor deze stad, was een mooi uitkijkpunt waar je een waanzinnig uitzicht had over de rotsvlakte en de mijnen. De weg er na toe was een gote zandweg met gigantische stofwolken achter ons busje. Dit ontbrak nog aan de woestijn de bus vol met zand. Dit gebied was heilig voor een aboriginal familie, voor de naam van die familie zie de foto!
Aangekomen in Cooper Pedy zag je overal waar je keek mijnen, diepe kuilen in de grond. Toen ze hier vroeger begonnen met de opalen opgraven was het te heet om hier te leven dus hadden ze bedacht om de huizen en alle andere voorzieningen in de rotsen te hakken. We hadden helaas niet genoeg tijd en vooral geen zin meer in die hitte om er ondergronds te gaan overnachten. We moesten snel opschieten want het begon al donker te worden. ‘s Avonds kwamen we laat aan bij het dorpje. Even ter informatie het dorpje telt 30 menselijke inwoners, 22.500 schapen en natuurlijk niet te vergeten 2.000.000 VLIEGEN. (zie foto)
In de Woestijn is de zonsondergang prachtig om te zien, dat bleek ook toen we besloten om nog een eindje door te rijden in het donker. Bij zonsondergang het busje aan de kant gezet en even genieten van het prachtige uitzicht. Als de zon eenmaal onder is gaan we verder want we willen niet teveel in het donker rijden, het is ons ook sterk afgeraden maar ja we waren al bijna de woestijn uit dachten we. Beppe zat achter het stuur en ik zat er naast om goed op te letten, in het donker kan je alle ogen gebruiken. 2 dagen geleden toen het al een beetje begon te schemeren reden we achter een ander busje aan zodat hun al het wild voor ons weg zouden scheppen, dat deden zo ook nog bijna maar hun remen werkten nog goed en een kangeroe was weer gered. Bij het volgende tankstation zouden we gaan slapen en we hebben ook even gepraat met de luitjes van het andere busje. Aangekomen bij het busje zagen we dat hun hele voorruit aan diggelen lag, met een beetje plakband gerepareerd. Ze hadden die dag al een slome roofvogel van een dikke 2 meter die te traag was om op te stijgen aangereden.
Als we dan een tijdje in het donker rijden zie ik in de berm een koe en schreew tegen beppe “rustig aan, hier staan koeien in de berm” beppe heeft nog geen tijd om de rem in te trappen en er staat al een koe midden op de weg maar dat was niet het enige want er kwam ook een tegenligger aan namelijk een ROADTRAIN. Uit reactie stuurt beppe langs de koe en direct weer terug langs de roadtrain. PHUUU dat ging nog maar net goed, okej nu dan maar snel naar de dichtbijzijnde slaapplek. Mischien hadden de mensen toch gelijk, maar achteraf was dit toch ook wel weer prachtig. ’s Ochtens wakker geworden op een parkeerplaats blijken we te hebben geslapen naast een groot zoutmeer. Dit is niet iets wat je verwacht midden in de woestijn, ik ben er naar toe gelopen op te kijken en proefen of het zout of witzand was.
Bijna aan de overkant van Australie, veranderd het landschap langzaam en word het weer groener. Dan is het eindelijk zover we hebben het gehaald de overkant, de zee. Dit was voor ons het moment dat we konden zeggen dat we de woestijn hebben overleefd. We waren echt weer toe aan de koele zeewind na dagen in de bloedhete woestijn rijden kan het niet hard genoeg waaien. Het landschap veranderd alweer nu zitten we midden in graan velden, ongelofelijk hoeveel en hoe groot de velden hier zijn. Als we langs de weg pauze houden zien we dat we naast een wel heel apart meer zijn beland. Na het zoutmeer in de woestijn staan we nu naast een roze meer. Nu ik het er toch over heb, een aantal dagen later zijn we op de route langs een vulkanen krater gereden, het water in die krater was zo blauw je kon het eigelijk niet geloven.
Het was niet ver meer rijden tot we eindelijk weer in een grote stad waren. Na dagen alleen maar kleine plaatsjes nu de volgende grote stad Adelaide. Hier zijn we in een hostel gaan zitten om bij te komen. We hebben dan ook niet echt veel gedaan, eigenlijk de hele dag tv kijken. Na vele topfilms te hebben gezien kwam voor ons toch echt de topper: Bloed Broeders. Dit was al de 2de keer dat er een Nederlandse film op tv kwam. Wij vonden de film echt prachtig maar de andere kijkers snapten er niks van en besloten maar weg te gaan. Mensen deze film moet je zien, okej mischien komt het ook wel omdat we hier zitten. Na aan aantal dagen hebben we Adelaide verlaten om te beginnen aan een van ’s werelds mooiste autoroutes: de Great Ocean Road.
De Great Ocean Road is aan het begin een vlakke rit met af en toe een parkeerplaats langs de kust. Daar zien we dan ook hele hoge stijle rotsen waar de zee tegen aan klotst. Dit was een mooie plek om foto’s te skieten,` er was wel een probleem want het was te gevaarlijk om dicht aan de rand te staan. Tja als je mooie foto’s wilt dan moet je soms een risicootje nemen (I take the risk). De kust bleef lang hetzelfde. Tot dan is de weg niets bijzonders alleen af en toe een mooi uitkijkpunt totdat we aankwamen bij de 12 apostelen. Dat moest toch wel iets heel bijzonders wezen we hadden er veel over gelezen en gehoord. De Aziaten dachten er blijkbaar ok zo over wanr met bussen vol kwamen ze aanzetten. Voor ons was het mooi maar niet heel veel anders dan de rest van de kustlijn. Ik dacht “nou als dit nou een van de mooiste routes is dan had ik er 10 meer uit kunnen kiezen”. Niet veel later bleken wij toch iets te vroeg te hebben gejankt. Er kwam namelijk een kronkelige weg die uit de bergen is gehakt en prachtig langs de zee mee gaat. Dit was dan de weg die wij wilden zien. Ik had gelezen dat hier ergens een bos zat waar veel koala’s zouden zitten. Aangezien wij nog geen koala hadden gezien was dit mischien wel onze laatste kans. Dit is toch een beest die je hier gezien moet hebben. Na een klein stuk het bos te zijn in gereden zagen we dan toch nog onze eerste een koala. De bus aan de kant gezet om een paar foto’s te schieten. We wisten dat die beesten sloom en slaperig waren, dit moest dan ook even getest worden. De koala zat hoog in de boom dus wij aan de boom schudden en de koala met een hele late reactie beetje agressief om zich heen kijken en maar weer verder slapen. Daarna zijn we maar verder gereden om er nog een van dichterbij te zien. Het bos bleek vol te zitten met koala’s, zo kom je er geen een tegen en zo zit er in elke boom een. Als we aan het rond lopen zijn horen we plotseling een bekend hard brul geluid. Dit hebben wij eerder gehoord, even terug in tijd... Als we op een rustplaats onze bus neer zetten om daar te gaan slapen hoort Robbie een hard brul geluid “horen jullie dat!” “nee ik hoor niks” “luister maar” maar wij horen niks. Als Robbie dat geluid de volgende nacht nog harder hoort, horen wij het geluid ook. Robbie durft het buiten niet meer aan en gaat snel de bus in, Beppe had grote praat de vorige nacht maar nu zet hij ook geen stap meer buiten de bus. Beppe denk op een gegeven moment dat hij het angstaanjagende beest heeft gezien “het is een zwijn”. De volgende dag zijn we gaan kijken of het ook echt een zwijn geweest zou kunnen zijn. Robbie en ik zijn er uit: ja het zou een zwijn geweest kunnen zijn, dus het geluid komt van een zwijn. Nu weer even terug naar het verhaal dat we in het bos lopen en het geluid horen.. Snel rennen we naar het geluid toe om te kijken of het ook echt een zwijn is. Als we het onbenullige gebrul dan ineens boven ons horen zien we dat het geen lomp zwijn is, maar een klein koala beertje. Hoe is dat nou mogelijk zo’n geluid uit zo’n klein rustig beestje.
Als we bijna aan het eind zijn gekomen van de Great Ocean Road komen we aan in de surfhoofdstad van Australie: Torquay. We wilden hier gaan surfen omdat we tot dan slechts 2 dagen hadden gesurft, maar het weer zat niet mee. Dus besloten we eerst naar Melbourne te gaan om te proberen de bus te verkopen.