Welcome to the real world!

Om half zeven kwamen we aan op de aardappelboerderij en werden Daniek en ik samen met twee andere meiden afgezet. De boer en boerin stonden al op ons te wachten en stelden zich aan ons voor. De boerin had een cowboyhoed op en heette Caroline, de grote boer was Ian. Veel tijd voor een praatje was er niet, want er is genoeg te doen op de boerderij. We stapten in de terreinwagen en reden naar het land. Op het land rapen de vrouwen de aardappelen op, Daniek en ik slepen de volle emmers met aardappelen naar een ’bin’ (grote bak) met water en gooien ze daar in. Ian rijdt ondertussen met zn trekker een beetje heen en weer om de grote bins met aardappelen op een truck te zetten. In de tussentijd probeert hij ons een beetje Australisch bij te leren: ”Can you say: G’day mate?” Na het aardappel rapen is het tijd om de aardappels klaar te maken voor verkoop. Dat betekend schoonmaken, rotte delen eraf snijden en inpakken in verschillende dozen. Dit gebeurd allemaal in een schuur verderop. Het schoonmaken word door een machine gedaan maar de rest gebeurd met de hand. De vrouwen snijden de rotte delen eraf en sorteren de aardappels op grootte. Daniek en ik hebben de taak om de dozen met aardappels af te wegen op 18kg en de dozen op grote pallets te stapelen. Verder moeten Daniek en ik dozen in elkaar zetten, de grote bins met aardappels naar de machine brengen en na de tijd schoonspuiten. Na zo’n lange nacht opblijven sta ik even dromend voor me uit te kijken, maar tijd om even stil te staan is er niet. Ik word er dan ook direct op gewezen door Caroline. ”Rob, don’t stand there doin’ nothing!” Ik denk: “Ga jij maar eens een nacht niet slapen en dan de hele dag werken”, maar ik zeg netjes “Yes, Caroline” Na al dat wachten wil ik natuurlijk niet op de eerste dag alweer ontslagen worden. Om half 3 is het dan eindelijk zover, onze eerste werkdag zit erop. Het was een zware dag, maar we hebben in ieder geval een stuk meer verdient dan tijdens het zuchinni plukken. Het werk verdient 18 dollar per uur (10 euro) en onze rug blijft tenminste heel.
’s Avonds is er even een spannend moment als de lijst weer word opgehangen door ‘The Fat Lady’. Daniek en ik hopen namelijk dat we allebei op de Farm kunnen blijven werken. In het begin noemden wij haar alleen ‘The Fat Lady’ maar steeds meer mensen in het hostel beginnen deze naam over te nemen. Aangezien iedereen direct weet waar je het over hebt.
Daar kwam ze dan aangestampt met een chagerijnige kop, hangt de lijst op en stampt er vervolgens snel vandoor. Voordat ze weer een stortvloed van klachten krijgt van mensen die nog steeds geen baan hebben. Ik liep snel naar de lijst en zag dat alleen mijn naam nog onder de farm stond. Blijkbaar hadden ze Daniek al niet meer nodig. Gelukkig hadden ze Daniek wel beloond voor zijn doorzettingsvermogen, want ze hadden hem bovenaan de standby-list gezet.

Even een sprongetje in de tijd.. Een week later werk ik nog steeds op de aardappelboerderij. Daniek heeft een prachtbaan gekregen op een bloemenkwekerij en Ger is nog steeds werkeloos..
Daniek schrijft zijn eigen verslag over de bloemenkwekerij, want daar kan ik verder weinig over vertellen. Op de aardappelboerderij loopt alles nog steeds op rolletjes. Ik krijgt steeds beter door hoe alles werkt. Leer mijn collega’s een beetje kennen en het belangrijkste, ik heb nu een vaste baan. Er is echter een ding waar ik me steeds meer aan begin te ergeren: Ian! Die lompe boer begint me elke dag dag meer af te zeiken. Volgens mij is hij namelijk een beetje teleurgesteld in het postuur van zijn mannelijke collega’s. Ik en een Fransman doen nu het mannenwerk en de Fransman is even groot (klein) als ik. Nou ben ik geen slappe kerel, maar als ik een 18 kg zware doos 7 dozen hoog moet stapelen kom ik met mijn lengte nog wel eens in de problemen. Ian daarentegen is bijna 2 meter en weegt dik over de 100 kilo. Hij heeft dus geen enkel probleem met de dozen stapelen de pallets van bijna 1000 kilo verslepen en de zware bins in de machine te zetten. Hij zegt dat ik te slap ben om echt mannenwerk te doen, het is tijd dat ik eens wat ’tougher’ word. Ik ben het hier absoluut niet mee eens en zeg ”I think it’s more the difference in weight between us that makes the difference”. Zo kom ik de komende weken wel vaker in de problemen met Ian.

Volgens hem stelt dat studeren niks voor. ”Welcome to the real world” zegt hij altijd. Op een dag moet ik de bins op de truck vastzetten met touwen. Als ik ze heb vastgemaakt komt Ian eraan: ”You call that knots!? That’s not how you make a proper knot! What do you kids learn at school anyway” Vervolgens maakt hij binnen een paar seconden een knoop waar je duizelig van word en waar menig zeeman nog een puntje aan kan zuigen. “That’s how you make knots!” Zegt hij vervolgens trots. “Now get in the truck before we loose even more time” In de truck verteld hij vervolgens hoeveel tijd hij wel niet kwijt is met al die backpackers fatsoenlijk te leren werken. Ik luister maar half naar zijn verhaal en zeg af en toe “Yes.., hmm”. Ondertussen denk ik: Sterf!
Gelukkig is de vrouw van Ian heel anders. Ze praat niet de hele tijd over hoe hard ze werkt, maar doet ook nog echt wat. Ze vind dat wij ook hard moeten werken, maar is wel rechtvaardig. Helaas voor haar geld op het Australische platteland de echte man/vrouw verdeling nog, want ik denk dat zei de boerderij een stuk beter hadden kunnen runnen. Vrouwen doen op deze farm namelijk altijd andere dingen dan mannen. En bovenal: De boer is de baas en wat de boer zegt is de waarheid en niks dan de waarheid! Ook de boerin dient dit goed te beseffen. Af en toe ziet Caroline namelijk iets wat Ian verkeerd doet en probeert hem te verbeteren, maar daar is Ian niet van gediend. ”Mind your own bussiness Caroline!” Kortom: ”Ga terug naar je simpele werk en laat mij het denkwerk doen.” De eerste keer dat hij naar haar uitvalt schrik ik ervan. Zo ben ik als Nederlander niet meer gewend aan de oude man/vrouw verdeling..
Een paar dagen later is mijn Franse collega al ontslagen en is er een nieuwe Engelsman voor hem in de plaats gekomen. Joshua heet hij en hij is een stuk langer dan ik. De boer lijkt blij met zijn nieuwe aanwinst. Niet alleen is zijn nieuwe werknemer Engels sprekend maar ook nog eens langer dan 1.80! Een paar dagen later gaat Joshua echter ook de fout in. Hij komt namelijk een 2 minuten later aan op het veld dan de rest omdat hij zijn werkschoenen nog niet had aangetrokken. Dit kan volgens Ian absoluut niet. Hij vraagt Caroline al om iemand anders te bellen als Joshua net op tijd aan komt lopen. ”What’s wrong whit you Joshua!?” zegt Ian. ”Nothing” zegt Joshua. ”Then WHY are you so LATE! If I can be here on time, than YOU should be here in time!”
Welcome to the real world denk ik..

Een paar dagen later barst de bom: Als ik druk bezig ben met mijn werk komt Ian me weer eens lastig vallen. Hij zegt dat ik mijn werk anders moet aanpakken. “From now on we’re gonna do it like this, what do you think about that!!” Vervolgens brak ik de ongeschreven, maar gouden regel van Ian: De boer heeft ALTIJD gelijk! Ik interpreteerde de opmerking als vraag en gaf hem eerlijk antwoord: ”I think it’s a bad idea..” Nog voor ik kon uitleggen waarom, werd ik bruut onderbroken! Hij bulderde over me heen en zei: “You don’t tell me how to do my job!”
Natuurlijk had ik het hier bij moeten laten, maar het was al te laat. Ik was het gezeik zat en liep naar hem toe. Onder het geluid van de machine schreeuwde ik naar hem: “You asked for my opinion, so I give you my opinion!” Hij verwachte natuurlijk een braaf: Ja en amen, maar dat kon ik niet meer opbrengen. In het Nederlands was ik waarschijnlijk heftig de discussie aangegaan maar in het Engels gaat dat toch wat lastiger. Zeker met al dat geluid van die machine. Ian is mijn Nederlandse brutaliteit helemaal zat. Hij heeft me al eens gezegd: “You have a bloody excuse for everything” maar nu ik tegen hem in ging was hij het helemaal zat. Hij zet de machine uit zodat iedereen stopt met werken.. “I have worked here for more than 8 years, and you think you know it better then me.. Gelukkig schiet de boerin me eindelijk te hulp. Ze onderbreekt Ian en zegt: “You did ask for his opinion Ian..” Ian schikt van Caroline’s bemoeienis en weet even niet wat hij moet zeggen en zet dan toch de machine maar weer aan. Hiermee is de kous af. Iedereen gaat gewoon weer aan het werk en in de pauze word er maar weinig gesproken..

De laatste dagen lijkt er iets te veranderen in de verhouding tussen Ian en mij. Het lijkt erop alsof hij meer respect voor mij begint te krijgen. Zo heeft hij gezien dat ik 12 boterhammen meeneem naar werk. Blijkbaar doet die jongen wel zijn best om een echte man te worden, moet hij hebben gedacht. Ook heeft hij gevraagd of ik weet hoe ik trekker moet rijden. Tot zijn grote verrassing kon ik hem vertellen dat ik wel eens het land bij mijn oom had bemest en wel eens met een schudder had gewerkt (Bennie bedankt). Blijkbaar weet die jongen dus toch iets van het boerenleven af..

Na 4 weken werken is het dan eindelijk tijd om weer eens verder te reizen dus neem ik op een van mijn laatste werkdagen mijn fotocamera mee. Ian ziet mij foto’s van de farm en de machine’s maken en vraagt of ik soms binnenkort ga stoppen. Ik vertel hem dat aankomende vrijdag mijn laatste werkdag word. Tot mijn verbazing bespeur ik enige teleurstelling op Ian’s gezicht. Vervolgens zegt hij: ”I almost had you were I wanted, and now you are leaving..” Ik zie het maar als een compliment.