Beppe Koala

De volgende ochtend gaat het alarm weer om 4:15 af. Als het tot me doordringt dat ik weer de hele dag zuchinni’s moet plukken kan ik wel janken. Maargoed er moet geld worden verdiend dus ik heb weinig keus. Met tegenzin trek ik mijn viese werkkleding weer aan en ga maar weer brood smeren. Als ik in de keuken mijn brood aan het smeren ben komt Ger aangelopen. Ger: “Ik trek het niet meer! Ik kan niet nog zo’n dag aan!” Rob ”Ik ook niet maarja we moeten wel! Wat wou je doen dan?” Ger: “Ik ga naar de receptie om me ziek te melden” Verrassend…
(Ger dacht dat hij na een dagje bijkomen wel weer energie had om te beginnen met plukken.) Na 5 minuten kwam Ger terug van de receptie en had slecht nieuws. Fabio bleek het namelijk mis te hebben.. Als je je op de 2e dag al ziek meldt word je namelijk WEL ontslagen. Na 10 dagen wachten hadden we eindelijk werk en nu stond Ger dus alweer op de reservelijst..
Daniek en ik zijn die dag wel gewoon gaan plukken en we wisten er gelukkig alweer meer te vinden dan de dag ervoor. Beide hebben we die dag tien emmers meer geplukt dan de eerste dag. Helaas ging het de dagen daarna bergafwaarts. De velden raakten leeg en er viel steeds minder te plukken. Van 50 emmers op dag 2 ging ik naar 19 emmers op dag 4. Toen hebben daniek en ik ook maar besloten te stoppen. Ger heeft zich die afgelopen dagen goed vermaakt door hele dagen in bed te liggen. Fabio vond het ongelovelijk dat Ger zolang in bed kon blijven liggen. Fabio vond Beppe (zo noemt Fabio Ger omdat hij de G te moeilijk vind om uit te spreken) net een koala! Omdat een koala ook de hele dag niks doet en alleen voor eten in beweging komt. Elke dag zei Fabio tegen ons “guys you know Beppe STILL in tha bed!” of “Beppe.. whole day..don’t do NOTHING!”
Na twee weken in het hostel stonden we dus weer alle drie op de reservelijst. Alle drie met NO GUNDA BLUE achter onze naam. Ger omdat hij ontslagen was en wij omdat we zelf ontslag hadden genomen. Gelukkig gebeurde er die avond iets goeds. Een Zweeds meisje kwam naar Daniek en mij toe en vertelde ons dat er een nieuwe farm was begonnen en dat twee vrienden van haar daar een baan hadden gekregen. Haar twee Zweedse vrienden waren echter niet van plan op te komen dagen omdat ze uit Bundaberg wilden vertrekken. Omdat er wel vaker mensen niet op komen dagen of ziek zijn hebben ze bij het hostel een systeem bedacht. Buiten staan 5 blauwe stoelen genummerd 1 t/m 5, als je voor iemand wil invallen moet je op deze stoelen gaan zitten. De persoon op stoel 1 word als eerst gevraagd, daarna nummer 2 etc. Je gaat op de stoel zitten en wacht totdat de bussen vertrekken naar de farms. Als er dan iemand niet op komt dagen kun jij daar werken. Als je geluk hebt word de persoon die niet op komt dagen ontslagen (net als bij Ger) en kun je op de farm blijven werken. Er is echter een probleem, iedereen wil op stoel nummer 1 zitten. Daarom gaan de mensen steeds vroeger op de blauwe stoelen zitten. En omdat er nu erg veel mensen zonder werk zaten gingen sommige mensen al de avond ervoor op de stoel zitten. Overnachten op de stoel dus. Daniek en ik besloten maar het zekere voor het onzekere te nemen en direct onze spullen te pakken. Slaapzak, eten, drinken en werkkleding voor de volgende dag. Om 8 uur ‘s avonds zaten Daniek en ik al op de stoel. Ger verklaarde ons voor gek maar we wisten dat we een goede baan zouden krijgen als we dit zouden doen. Het werk werd namelijk per uur betaald en zou veel minder zwaar zijn dan de zuchinni’s. Na 2 uur wachten op stoel nummer 1 en 2 kwamen de volgende mensen er al aan. Een paar fransen gingen op de andere stoelen zitten. Dus hebben Daniek en ik de hele nacht gepraat met onze Franse lotgenoten. We hebben naar Franse muziek geluisterd en over voetbal gepraat. Dat we allebei zo’n hekel hadden aan het Italiaanse voetbal, dat Dennis Bergkamp en Zinedine Zidane geweldige voetballers zijn en ga zo maar door.. Omdat het zo’n gezellige boel was kwamen er binnen de korste keren meer mensen bij ons zitten. Niet eens om op werk te wachten maar gewoon omdat ze toch niks beters te doen hadden. Om 12 uur ‘s nachts stonden we al met 20 mensen buiten te praten. Ondertussen hadden daniek en ik de matrassen uit de bus gehaald en zijn met het matras naast de stoel gaan slapen. De volgende ochtend toen we wakker werden stonden er nog steeds 10 mensen te praten. Ik deed mijn lenzen in en ging maar weer op mijn stoel zitten. Om 5 uur kwamen er dan eindelijk de eerste bussen aan. Bij Gunda Blue was er weer iemand niet op komen dagen dus kon een van de Fransen daar aan het werk. Ondertussen zaten Daniek en ik te wachten tot 6 uur dan zou namelijk de auto van de twee zweden vertrekken. Toen het eindelijk 6 uur was riep iemand van het Hostel: “Robbert and Daniek! You can go to this farm” Daar zaten we dan na 10 uur wachten met slaperige ogen en een big smile in een 4WD terreinwagen op naar onze nieuwe job! Een meisje dat voorin zat zei tegen ons: “You are lucky, you are gonna work on a sweet potatoe farm. It’s hourly paid and easy work” Zouden we dan eindelijk een goede job hebben..