De eerste werkdag

Na 10 lange dagen wachten liggen er dan eindelijk 3 formulieren voor ons klaar. Garardus Brand, Robbert Lugtenberg en Daniek Boerdijk. Iets andere namen dan we gewend zijn, maar ze zijn zeker voor ons. De volgende dag mogen we beginnen bij de Gunda Blue farm. Een grote zuchinni (gourget) plantage waar je betaald krijgt per emmer die je plukt. Volgens Farbio de ergste farm waar we terecht hadden kunnen komen. Hij verteld ons dat je hard moet werken en dat er niet genoeg te plukken is. Achja alles is beter dan hele dagen niks doen in het hostel dus we zijn al lang blij dat we iets kunnen gaan doen. Die mening zal voor 1 voor ons al spoedig veranderen...

De volgende ochtend gaat ons alarm om 4:15 af. De bus naar de zuchinni plantage vertrekt namelijk al om 5:00 en we willen op onze eerste dag natuurlijk niet te laat komen. Nadat we brood hebben gesmeerd en onze werkkleding hebben aangetrokken gaan we naar de bus. Als we samen met de andere backpackers in de kleine witte bus stappen begint het buiten net licht te worden. Iedereen in de bus ziet er erg vermoeid uit en de meesten hebben hun ogen maar net open. De chauffeur van onze bus heeft de radio ondertussen keihard aangezet om iedereen maar een beetje wakker te krijgen. Aan de ene kant vind ik het verschrikkelijk om zo vroeg naar werk te gaan aan de andere kant vind ik het ook wel weer bijzonder. In Nederland zou ik nu waarschijnlijk in mijn gang in Nijmegen op de bank zitten tv te kijken of in mijn kamer zitten te studeren. Nu zit ik om 5 uur ‘s ochtends aan de andere kant van de wereld in een bus met van allerlei mensen om gougetten te gaan plukken. Waarschijnlijk klinkt voor de meeste mensen het eerste beter dan het tweede maar het is in ieder geval weer eens een keer wat anders. Als we op de plantage aankomen staat er een donkere man met zonnebril en pet al op ons te wachten. Als een deel van de werkers al begint te werken word aan ons nog even uitgelegd wat nou precies de bedoeling is. Erg lang duurt de uitleg niet want het is natuurlijk erg simpel. “Niet te kleine zuchinni’s plukken, want die moeten nog groeien. Niet te grote zuchinni’s plukken want die willen ze in de supermarkt niet. En pluk geen verotte zuchinni’s om de emmer vol te krijgen, want ik wil alleen verse en rijpe. Oke iedereen pak een rij planten en ga aan de slag!“ Na een half uurtje zuchinni’s plukken probeer ik op de staan, maar dan merk ik dat dat niet zomaar gaat. Door al dat gebukt staan zit mijn hele rug vast en kan ik alleen nog heel rustig mijn rug strekken. Als ik eindelijk overeind kom zie ik dat meer mensen dit probleem hebben. Het meisje in de rij naast mij probeert met twee handen in haar rug overeind te komen. Blijkbaar heel normaal bij het zuchinni plukken.. Na 3 uur werken, 14 geplukte emmers en honderden meters te hebben gezocht naar zuchinni’s hebben we nog steeds geen fatsoenlijke pauze gehad. Ondertussen ben ik erachter gekomen dat het meisje dat naast mij plukt een Duitse is en af en toe praten Ger en ik wat met haar. Waar ze haar reis is begonnen, wat ze nog wil gaan doen, maar voornamelijk over hoe kut het werk wel niet is. Als ik wat water heb gedronken uit de grote 3 liter fles die ik heb meegenomen vraag ik aan het duitse meisje die iets verderop aan het plukken is of ze ook wat wil. Aangezien het bijna 30 graden is en de zon in Australie behoorlijk op je inbrand heb je om de zoveel tijd wel wat water nodig. Als ik haar wat water heb gegeven ziet de de baas dat we even 5 seconden niet aan het plukken zijn en roept naar ons: “If you don’t want to work, I’ll get someone else who DOES want to make some money!” Het duitse meisje en ik duiken maar weer snel de zuchinni planten in om te gaan plukken. Afgezien van dat het natuurlijk belachelijk is heeft de farmer namelijk wel gelijk, voor ons zijn er 10 anderen die nog wanhopig werk zoeken. Onder het plukken begin ik maar eens uit te rekenen hoeveel geld ik ondertussen al heb verdient. Na 4 uur plukken heb ik bijna 20 emmers geplukt en voor elke emmer krijg ik $ 2,50 dat betekent dus 50 dollar in 4 uur. Daar moet de belasting nog van af dus dat word dan 45 dollar. Dat komt dus neer op zo’n 11 dollar of iets meer dan 6 euro per uur. Oh my God, dat is niks! Gelukkig krijgen we op dat moment wel eindelijk onze eerste pauze. In de pauze heeft iedereen net genoeg tijd om zijn brood op te eten en zijn rug te strekken en dan beginnen we weer..
Om half 3 ‘s middags vind de baas het dan eindelijk mooi geweest. Na 9 uur plukken heb ik 40 emmers geplukt en zit er helemaal doorheen. Mijn rug voel ik al bijna niet meer en mijn benen lijken wel van lood. Vergeleken met de rest heb ik het nog goed gedaan, het duitse meisje naast mij heeft namelijk maar 25 emmers geplukt. Als we met de rest van de plukkers op de bus zitten te wachten liggen de meeste van ons op de grond. Helemaal uitgeput van het lange bukken en de hete zon.. Hier had Fabio het dus over, hard werken en weinig verdienen, blijkbaar had hij toch gelijk..

Eenmaal terug in ons hostel is de dag al weer snel voorbij. Douchen, boodschappen doen, eten koken, even tv kijken en dan weer naar bed. Om 8 uur lig ik al onder mijn deken. Volgens mij ben ik de laatste 10 jaar nog niet zo vroeg naar bed gegaan. Maargoed zo vroeg heb ik ook nog nooit hoeven werken. Voor het slapen kletsen we nog even met Fabio over het werk. Fabio is hier al een aantal weken dus kan hij ons meestal van alles vertellen. Ger heeft nog wel enkele vragen voor Fabio: Kan ik morgen een dag vrij nemen? “No” En als ik niet kom opdagen? “You get fired” Wat gebeurd er als je je verslaapt? “You get fired” En wat als ik nou heel erg ziek ben..? “Then you have to go to the reception at 4:30 and tell them your sick” En dan word je niet ontslagen? “No” ..