De hel van Bundaberg

Het is al weer een hele tijd geleden dat ik een bericht op de site heb gezet dus ik ga even 6 weken terug in de tijd.. De dag nadat we gedag hadden gezegd tegen de vissers..
Onze missie voor de komende week was simpel: zo snel mogelijk werk vinden. Gelukkig hadden we van Nigel (een van de 2 vissers) een informatieboek gekregen waar vanalles in stond. Dus besloten we een gratis informatie nummer uit het boekje te bellen die helpt bij het zoeken naar werk in het fruitplukken. De vrouw aan de telefoon gaf ons een telefoonnummer van een backpackershostel in Bundaberg, een klein stadje iets meer dan 100 kilometer verderop. We hebben het hostel gebeld en gevraagd of zij misschien werk voor ons hadden. Op dat moment was er niet direct een baan voor ons beschikbaar, maar als we naar het hostel kwamen werden we op de standby-list gezet. Als er meer werk beschikbaar kwam of als anderen mensen stopten met hun werk dan konden wij beginnen. Wel moesten we opschieten, want na 6 uur 's avonds konden we niet meer inchecken. Als we daar aankwamen zou ons alles worden uitgelegd. Aangezien we zelf weinig succes hadden met het zoeken naar werk besloten we maar naar Bundaberg af te reizen. Om wat kilometers af te snijden zijn we over wat kleinere wegen gaan rijden en hebben weer kunnen genieten van het mooie platteland van Australie. Ondanks dat we nog steeds in het drukker bevolkte gedeelte van Australie rondreizen heb je al snel het idee dat je in 'the middle of nowhere' bent. Als je op de kaart kijkt zie je dat je op de hoofdweg van de ene naar de andere stad rijdt, maar als je uit je raam kijkt zie je dat je op een eenzame verharde zandweg rijdt. Toch moet je je ogen goed op de weg houden want elk moment kan er een verdwaalde koe oversteken. De kuddes staan hier namelijk niet altijd binnen hekken of prikkeldraad, maar lopen gewoon vrij rond. Na ongeveer 2 uur rijden door het binnenland van Australie kwamen we aan in Bundaberg. Bij de plaatselijke VVV hebben we gevraagd waar we ons hostel konden vinden en een paar minuten later stonden we voor het hostel: BUNDABERG BACKPACKERS.
Voor het hostel stond een man het gras te sproeien en het bleek dezelfde man te zijn die we aan de telefoon hadden gesproken. Hij vertelde ons dat we zeker nog wel een week moesten wachten voordat we werk hadden maar dat we dan wel goed geld konden verdienen, 18 dollar per uur (10 euro). Hij zei dat er een heleboel nieuw werk aankwam dus we kwamen op het goede moment. Wel moesten we in het hostel overnachten zolang we op de standby-list stonden en ook als we werk hadden moesten we in het hostel overnachten. Zij proberen dus werk voor je te regelen en in ruil daarvoor moet je in hun hostel overnachten. Per week betaal je voor het hostel 170 dollar (bijna 100 euro, een dikke smak geld dus) maar daar kreeg je ook gratis internet en een paar internationale voetbalkanalen voor (in het weekend mooi Arsenal kijken dus). We besloten de gok te wagen en gingen naar de receptie om onze eerste week te boeken. Daar vertelde de vrouw van de receptie ons een paar belangrijke regels van het hostel, waaronder GEEN alcohol. Even slikken dus, maar opzicht wel goed voor de geldbesparing! Na de betaling kregen we echter nog een grote tegenvaller: Ohja jullie zitten niet in dit hostel maar in het hostel hier tegenover, maar maak je niet druk die is precies hetzelfde.. Aan de overkant stond een groot ijzeren gebouw dat het meest weg had van een oude fabriekshal. Een grote letters stond erop: BUSSTOP BACKPACKERS.
In het andere hostel aangekomen gingen we op zoek naar onze kamer, nr 6. Toen we de deur open deden kregen we de schrik van ons leven. Een kleine kamer met 2 stapelbedden en een normaal bed, een dikke rotzooi en een rare italiaan. En het ergste.. geen raam! De rare Italiaan bleek Fabio te heten en hij vroeg ons in gebrekkig Engels wat de man voor het hostel ons had verteld. Wij vertelden dat we met een dikke week wel werk hadden en over het gratis internet enz.. Fabio's reactie: The f*cking bastard!! Fabio had het niet zo op de baas van het hostel en vond dat hij voornamelijk leugens vertelde. Achja die 170 dollar hebben we nu toch al betaald dus we zien wel hoe het afloopt. Eerst maar eens het hostel verder bekijken.. Ranzige en vaak koude douches, mieren die overal door de keuken lopen en een wc waar met een stift op de muur stond geschreven: Hostel SUCKS, get out while you can!
Achja laten we er maar het beste van maken! Na een koude douche en wat eten bij de MacDonalds (die op een gevaarlijke afstand van 100 meter van het hostel staat) zijn we naar de plaatselijke kroeg gegaan: The Queenslander. Even een paar biertjes drinken om onze keuze te overdenken. In de kroeg kwamen we twee meiden tegen die uit hetzelfde hostel bleken te komen. De twee meiden hadden een dag voor ons ingeboekt en waren nu alweer van plan om te vertrekken. Ze vonden het hostel afschuwelijk en hadden weinig hoop om werk te vinden. Ook omdat ze bij het hostel minder werk hebben voor meiden dan voor jongens. Ze raadde ons aan om ook maar zo snel mogelijk te vertrekken en in ieder geval niet nog een week te gaan boeken.

De volgende dag werd ik wakker in onze benauwde kamer en duurde het even voor ik besefte dat ik niet langer in onze bus sliep maar in ons nieuwe hostel. Ik had een slechte nacht achter de rug want behalve Fabio hadden we nog een andere kamergenoot, Oliver. Oliver was een mollige kerel met een grote bos krullen uit Engeland die gigantisch hard bleek te kunnen snurken. Als ik ergens slecht tegen kan is het slapen in een kamer met iemand snurkt, want ik weet al helemaal hoe dat gaat. Eerst probeer je gewoon te slapen.. lukt niet. Daarna probeer je te slapen met een kussen over je hoofd, maar blijkt het gesnurk nog net hard genoeg om door je kussen te horen. En wat je ook probeert je blijft je maar concentreren op dat gesnurk. Na 5 minuten klim ik maar uit mn stapelbed om mn kamergenoot een duw te geven. Gelukkig hij houdt op, maar net als ik weer in mijn stapelbed ben geklommen... Kortom een lange nacht.

De komende dagen zijn we vooral bezig geweest met het doden van de tijd in het hostel. Lang uitslapen, laat ontbijten, daarna een potje voetballen met een paar Franse vrienden en 's avonds maar weer een biertje drinken in de 'Queenslander'. Na de Queenslander nog een paar uur kansloos tv kijken en dan maar net voordat het licht word weer naar bed. Het belangrijkste moment van de dag is het moment waarop de nieuwe werklijst aan het prikbord word gehangen door de dikke vrouw van de receptie. Ondanks dat ze van de receptie naar ons hostel maar 50 meter hoeft te lopen lijkt het haar elke dag toch weer beter om even de auto te pakken. Ze waggelt van de receptie naar haar auto en parkeert vervolgens zo dicht mogelijk bij de ingang van ons hostel. Dit is echter niet de enige reden dat ze zo'n stevig figuur heeft. Op het bordje bij de receptie staat namelijk: Gesloten van 10:30 tot 15:00 ivm lunch break..
Als ze naar binnen loopt staan alle werkloze mensen van het hostel plotseling op uit hun stoel of de bank voor de tv. Ze snelwandelen naar het prikbord, maar het liefst zouden rennen. Om maar te kijken of ze na al die lange dagen nu eindelijk werk hebben gekregen. De meeste mensen lopen al snel weer teleurgesteld terug naar hun plekje, maar een enkeling zwaait enthousiast met een stapeltje papierwerk. Als je een baan hebt gekregen ligt er namelijk een formulier klaar met je naam erop die je dan de volgende dag moet inleveren bij je nieuwe baas. Dit betekend niet alleen dat je werk hebt, maar misschien wel net zo belangrijk, dat je nu eindelijk iets beters te doen hebt dan je maar de hele tijd te lopen vervelen. Dit is ook het moment waar wij nu al een paar dagen naar uitkijken..