Uluru bereikt!

Mocht het geen dikke 40 C zijn geweest dan zou Devils Marbles een mooie plek zijn om eens een middagje rond te kijken. Helaas voelt het daar alsof je midden in een hete oven staat, want de zon in Australie brand veel harder dan in Nederland. Ik had van tevoren al gehoord dat je hier makkelijk verbrand en dat is ook echt zo. Je voelt de zon letterlijk in je huid branden hier. Hoe dit precies komt heb ik dus maar eens even opgezocht. Zoals de meeste van jullie wel weten is een groot deel van de ozonlaag beschadigt. Vroeger hebben we in verschillende producten te veel CFK’s gebruikt en die hebben dit veroorzaakt. In Australie is de ozonlaag niet helemaal verdwenen maar wel erg dun geworden. Hierdoor is de zonnekracht/UV-kracht hier veel hoger dan in Nederland. Tijdens een heldere zonnige dag kan de UV-kracht in NL een maximum van 7 of 8 bereiken. In Australie kan de UV straling een maximum van 16 halen. Terwijl een UV straling van 6 of 7 al bekend staat als hoog en 11 als extreem. Om een lang verhaal kort te maken: We konden niet te lang buiten blijven staan.
Op dag 4 in de woestijn zijn we verder gereden naar Alice Springs. Eenmaal aangekomen viel het me direct op dat er zoveel aboriginals wonen/rondlopen. We stonden bij een benzinestation te tanken en overal liepen aboriginals om ons heen. En het waren niet de vrolijke aboriginals met een speer en digeridoo die je overal op plaatjes ziet. Ze zagen er erg onverzorgd en boos uit en leken nog het meest op zwervers. Even kon ik me inbeelden hoe Captain Cook hier voor het eerst in Australie aankwam en schrok van deze ‘wilden’. Ze zijn niet alleen pikzwart, maar zien er ook heel anders uit dan wij gewend zijn. Ze hebben een erg ruig gezicht en hebben grote zwarte wenkbrauwen waar Bert van sesamstraat jaloers op zou zijn. Ik hield de bus de hele tijd goed in de gaten, bang dat hij elk moment leeg geroofd zou kunnen worden door de aboriginals. Aan de ene kant dacht ik: “Rob, dit zijn ook gewoon mensen!” Aan de andere kant dacht ik: “Ik kijk ze maar niet te lang aan want ze kunnen me elk moment aanvallen” Misschien heeft het iets met je natuurlijke instinct te maken dat je zoveel wantrouwen hebt voor mensen die er anders uitzien. En dat ze boos kijken heeft eigenlijk ook wel een goede reden..
In Alice Springs zelf is verder weinig te doen. Het is een kaal stadje en het ziet er erg saai uit. Toch zijn we er 2 dagen gebleven om even bij te komen van de lange reis. In de buurt van Alice Springs ligt nog wel een mooi rotsgebergte wat we hebben bekeken. De oranje rode kleur van de rotsen is prachtig om te zien, vooral als de zon er op schijnt.

Na een korte pauze in Alice Springs gingen we dan eindelijk op weg naar het hoogtepunt van Australie: Uluru ook wel bekend als Ayers Rock. Uluru is het plaatje van Australie wat iedereen kent en de plek die elke backpacker gezien wil hebben. Op zo’n 50 kilometer afstand konden we hem al zien liggen. Na al die jaren dromen over Australie zouden we dan eindelijk de rots in het echt kunnen zien. Voordat we in Australie kwamen wisten we echter nog niet dat er naast Uluru net zo’n indrukwekkende berg stond, de Kata Tjuta. Deze is veel minder bekend dan Uluru maar zeker net zo mooi. Het verschil is dat Uluru een grote rots is en Kata Tjuta uit verschillende rotsgebergten bestaat. Omdat we Uluru met zonsondergang wilden bekijken zijn we eerst naar Kata Tjuta gereden. Daar zijn we via een wandelroute door een deel van het gebergte gelopen. Het gebergte bestaat uit een groep van gigantische stenen rotsen. De rotsen zijn afgerond door de erosie van de wind en hebben prachtige ronde vormen. De hoogste top van het gebergte is 500 meter en het was heel indrukwekkend om tussen zulke grote rotsen door te lopen.
Tegen zonsondergang zijn we naar Uluru gereden en hebben de bus op een mooie afstand geparkeerd. Op de parkeerplaats stonden nog veel meer mensen te wachten op de zonsondergang. We hebben een biertje gepakt en zijn met zn drieen op het dak van de bus gaan zitten. Hier hebben we Uluru in een half uurtje van lichtbruin naar donkerrood zien veranderen. Even genieten van het moment, want na al die jaren school, al die uren vliegen en al die kilometers rijden door de woestijn waren we dan eindelijk op onze bestemming. Het voelde echt alsof ik iets bereikt had, want het was precies zoals ik me had voorgesteld. Met ons eigen busje dwars door de woestijn naar Uluru gereden!

Op de parkeerplaats raakte we aan de praat met een aziatisch meisje (Camei) die met haar familie op vakantie was. Zei vroeg ons of we al wisten waar we gingen overnachten. Uiteraard hadden wij weer niks geregeld dus vertelden we haar dat we nog geen idee hadden. ”Nou dan heb ik wel iets voor jullie! We hebben met onze familie per ongeluk 2 appartementen geboekt dus als jullie willen kunnen jullie er voor 20 dollar overnachten.” Dat was dus geen moeilijke keus voor ons! Toen de zon helemaal onder was en het donker begon te worden zijn we achter de Aziatische familie aangereden. Die avond hebben we nog wat met Camei gedronken en hebben toen heerlijk in ons luxe appartementje geslapen.
De volgende dag zijn we er alweer op tijd uit gegaan, want Camei vertelde ons dat je ’s ochtends een rondrit op kamelen kon maken door de woestijn. Dat leek ons wel wat dus zijn we daar samen met Camei heen gegaan. Daniek en ik op een kameel en Camei en Ger op een andere. De rondrit was erg kort en was niet heel bijzonder, maar het was wel tof om een keer op zo’n grote kameel te zitten.

Na de kamelenrit zat voor ons het avontuur in het hart van Australie erop. We hadden Uluru gezien en het was tijd om weer terug te gaan naar de bewoonde wereld. Daar keken we onderhand ook wel weer naar uit. Weg uit die verstikkende hitte, weg van al dat zand en vooral weg bij al die duizenden kutvliegen!