De echte outback!

Als ik dit verhaal typ zitten we alweer een paar dagen in Sydney. Ik ben zelf nog maar een weekje in Australie en dan vlieg ik alweer naar huis. Zoals jullie je misschien nog herinneren heb ik een kleine maand geleden het laatste bericht op de site gezet. Toen waren we nog in Cairns, nu zijn we dus alweer in Sydney. Kortom er is nog een hoop vertellen in een korte tijd. Daarom hebben we besloten om de schouders er maar eens onder te zetten. Ten eerste omdat we onze trouwe lezers niet in de steek willen laten. Er is namelijk veel meer op onze site gekeken dan we ooit hadden gedacht. Al bijna 30.000 keer is onze pagina bezocht en daar zijn we natuurlijk erg blij mee. Maar ook omdat het een mooie herinnering voor onszelf is voor later. Kortom doe je dikke winterjas uit, zet je leesbril op, pak een dikke bak koffie en geniet nog een weekje van onze laatste verhalen uit AUSTRALIE!
Na Cairns zat voor ons de oostkust erop. We hadden alles gezien wat we van tevoren wilden en het werd nu tijd voor iets anders. Na 10 weken strand en toerisme werd het dan eindelijk tijd voor de beroemde outback van Australie. Hetgeen waar Australie zo bekend om is, de lange rechte wegen door de verlaten donkerrode woestijn. Wij zagen het al helemaal voor ons, maar onze ouders waren wat minder enthousiast: ” Zouden jullie dat nu wel doen..” “Wat als er iets met het busje gebeurd en er komt niemand aan?” “Hoe veel water nemen jullie dan mee?” “Zorg je wel dat je altijd genoeg benzine bij je hebt!”
Na een tijdje aan de telefoon te hebben gezeten met mijn ouders waren ook zij gerustgesteld en gingen we onder het Lierderholthuise motto : “Vaak ben je te bange!!” de woestijn in. .
Van tevoren hebben we een planning gemaakt omdat we nog maar een relatief korte tijd in Australie hadden vergeleken met de afstand die we nog moesten afleggen. Onze eerste grote bestemming was Alice Springs. Het rode hart van Australie en met nog geen 28.000 inwoners de enige stad in een straal van 1600 kilometer. Stel je even voor: Je woont in een dorpje iets groter dan Raalte en de dichtsbijzijnde stad is Barcelona! Niet helemaal onterecht dus dat onze ouders ongerust waren. Vanaf Cairns is Alice Springs ongeveer 2200 kilometer en we hadden ongeveer 4 dagen om daar te komen. Nu hoor ik Toni al denken: “Ach even met een dikke 160km/h door de woestijn jagen en je bent er zo!” Nee zo werkt dat dus niet. Niet alleen omdat er elk moment een woestijn kangeroo van dik 2 meter voor je auto kan springen maar ook omdat onze bus dan ongeveer 1 op 2 rijd. Dus besloten we om de hele reis 80km/h te gaan rijden. Dan rijd de bus namelijk het zuinigst en als je nog ongeveer 5000 kilometer woestijn voor je hebt bespaar je zo heel wat geld. De eerste dag begon ik zelf met rijden en zijn we na ongeveer 600 km gestrand op een redelijk verlaten camping. Vaak hebben we op zo’n camping na zonsondergang nog weinig te doen en gaan we vroeg slapen maar deze camping bleek een tv te hebben en dus hebben we met z’n drieen de hele avond tv gekeken. In Australie voel ik me soms net zo’n 3e wereldkind die pas een paar keer in zijn leven een televisie heeft gezien, want het maakt niet uit wat er op is ik blijf er naar kijken. Meestal vergeet ik zelfs om een afstandsbediening te pakken om naar een andere zender te zappen. De afgelopen maanden ben ik namelijk gewend geraakt aan het tv kijken met 20 man tegelijk dus is zappen een privilege dat alleen is weggelegd voor diegene met de afstandbediening. Sommige mensen durfen niet eens van zender te veranderen, te bang voor het commentaar van een kamer vol andere tv-kijkers. We hebben dan ook de hele avond naar 1 zender gekeken. Na het tv kijken besloten we naar bed te gaan omdat we de volgende dag weer een lange reis voor de boeg hadden. Terug bij de bus aangekomen zag Daniek iets wat hij nog nooit eerder had gezien. “What the fuck is dit nu weer!!” Op de banden van onze bus zaten plotseling een paar gigantische insecten. Niet alleen waren ze erg groot maar het gekke was dat ze uit een cocon leken te komen (zie foto’s!) . In die paar uur dat wij tv zaten te kijken zijn er dus een paar coconnen op onze banden gekropen en nu waren ze net bezig uit te komen. Het houd dus maar niet op met die gekke beesten. Wat gaan we nou met die beesten doen dan? Ger: “ Gewoon laten zitten” Daniek: “ Ja Daaag!!” Rob: “Inderdaad, ik hoef die beesten ook niet op de bus, straks vliegen ze de bus in!” Daniek: “ Oke kapot maken dus?” Rob: “Voor!” Daniek: “Voor!” Ger: “ Oke 2 tegen 1” Tot op de dag van vandaag weten we niet wat we hebben doodgemept die avond. Misschien een giftige steekvlieg, misschien een bedreigde diersoort. Ze zagen er in ieder geval behoorlijk creapy uit. Misschien dat iemand ze herkent van de foto’s.

De volgende dag begon Ger alweer vroeg achter het stuur en reden we verder de woestijn in. Langzaam zagen we het landschap veranderen. Steeds minder bomen en planten en steeds meer kale vlaktes met gras. Ook de temperatuur in de bus begon al aardig te stijgen. Eerst maar eens kijken of de airco genoeg zou helpen. Na een tijdje toch maar weer de ramen opgooien, maar niets dat echt helpt. De hitte was echt afzien, maar de vrijheid van de woestijn was prachtig. Zo ver als je kan kijken ligt er een kaasrechte weg voor je en achter je. En het einge wat je om je heen ziet is uitgedroogd gras. Het klinkt saai maar als het in het echt ziet is het toch wel heel bijzonder. Aangezien er geen kip langskomt bestaan er ook geen regels meer op de weg. Je kunt midden op de weg pauze houden en niemand die er last van heeft. Je zou als het ware midden op de weg kunnen gaan schijten zonder bang te hoeven zijn dat er iemand langs komt. Uiteraard heeft niemand dit uitgeprobeerd.. (foto’s van Ger verkrijgbaar tegen betaling)
Het mooiste moment was toen we alle drie niet meer achter het stuur zaten. Ik zat boven op het dak van de bus en Ger en Daniek zaten in hun raamopening. Ger had even een fles drinken op het gaspedaal gelegd en kon zelf nog net bij het stuur. Zo cruisden we dus een tijdje met 40km/h door de woestijn. Je moet ook wel af en toe iets grappigs doen, want na uren rijden in de hitte word je ook alleen maar chagerijnig.
Op een gegeven moment toen ik achter in onze bus een boek lag te lezen riepen Ger en Daniek dat ik weer even uit de bus moest kijken. We reden namelijk in een gebied met ontelbaar veel termieten heuvels. Het leek nog het meest op een gigantisch kerkhof. Zo ver als je kon kijken zag je ze staan. We zijn dus maar even uit de bus gestapt om ze te bekijken.
Op dag drie van de woestijn kwamen we aan bij een van de bekende plekken van de Australische woestijn, the Devils Marbles. Eigenlijk is het een groot reservaat met allemaal prachtige rotsen die samen het Devils Marbels Conservative Reserve heten, maar iedereen kent de twee bekendste rotsen. De Devils Marbles zijn twee grote rotsen van ongeveer 4 meter hoog die beide blanceren op een andere rots. De rotsen zijn door de miljoenen jaren heen rond geworden en zijn heilig voor de aboriginals. Zij denken namelijk dat het eieren zijn van een regenboog slang. Ja je kunt veel zeggen van die Aboriginals maar fantasie hebben ze wel! Andere mensen denken dat het met erosie te maken heeft..
Ik zelf vond het devils marbles reserve een van de mooiste plekken van de woestijn. De rotsen zijn niet heel groot maar door de ronde vorm lijkt het alsof er gigantische knikkers lukraak verspreid door de woestijn zijn gegooid. Ook de bruin oranje achtige kleur van de omgeving is prachtig!