Als die baby nou even zn kop dicht houd!

Hello everyone,

After some nice days of surfing at Byron Bay we.. Ik bedoel na een paar mooie surfdagen in Byron Bay zijn we op zoek gegaan naar werk. We zitten nu al een tijdje in een hostel in Bundaberg, een stadje aan de kust van Queensland. Hier zit tot nu toe nog geen enkele Nederlander dus is de enige taal die we hier spreken Engels. Behalve tegen elkaar natuurlijk, dan spreken we meestal Nederlands. Ik zeg meestal, omdat je op een gegeven moment alleen maar Engels gaat spreken. Dat is opzicht heel goed natuurlijk, maar het kan ook heel vermoeiend zijn. Dat vind ik in ieder geval. Vooral als je jezelf betrapt op in het Engels nadenken of als je tegen jezelf in het Engels begint te praten. Eens kijken hoeveel brood hebben we nog: " One, two, three, four.. he fuck! Ik bedoel: een, twee.." Zelfs in mijn dromen begin ik al engels te lullen..
Het is dan ook fijn dat ik hier niet alleen ben en met Ger en Daniek nog 'gewoon' Nederlands kan praten. Al denk ik niet dat het Ger veel kan schelen. Als hij ergens in het Engels niet uitkomt dan gebruikt hij gewoon zn handen en zn voeten en desnoods heeft hij altijd nog een heel arsenaal aan geluidseffecten op zak. Voor de mensen die Ger een beetje kennen zal dit wel bekend voorkomen.
Engels leren we trouwens alleen van Australiers of Engelsen, want van andere Europeanen hoef je niet veel te verwachten. Duitsers kunnen nog wel wat Engels, maar Fransen en Italianen bakken er niks van. Gister sprak ik met mijn Italiaanse kamergenoot Fabio: Tijdens ons zoals gewoonlijk moeizame gesprek zei ik per ongeluk een korte zin in het Nederlands. Vervolgens lachte hij vriendelijk en zei hij: "Yes, yes!" Terwijl ik wist dat hij er natuurlijk niks van had gesnapt. Achja, dat heb ik ook al 'ik weet niet hoe vaak' bij hem gedaan ..
Een fransman hier in het hostel was zelfs zo erg onder de indruk van ons Engels dat hij vroeg of we in Nederland ook Engels praten.

Eigenlijk zijn we sinds het vorige verhaal voornamelijk bezig geweest met werk zoeken. Als backpacker heb je de meeste kans om een baantje te vinden in het fruitplukken. Omdat er altijd wel iets groeit en omdat iedereen die zijn schoenen kan strikken ook kan fruit plukken. We hebben een paar Australiers gesproken en die raadde ons aan om de boeren zelf op te zoeken. Als je vanaf de kust iets landinwaarts rijdt kom je ze al snel tegen. We zijn naar de bananenboeren in Woolgoolga geweest en de blue berrie boeren iets verderop. De bananen en bessen waren helaas nog niet rijp en dat zou ook nog wel een paar weken duren. Dus zijn we maar meteen weer verder gereden. Meer naar het oosten daar zou het meeste plukwerk te vinden zijn. Dus zijn we blijven rondrijden om werk te vinden. Verderop zijn we nog aardbeien plantages tegen gekomen maar deze waren net geplukt. Kortom: We were at the wrong time, at the wrong place! Gelukkig zie je onderweg wel erg veel van het mooie landschap van Australie. Onder het auto rijden kijken we dan ook veel uit het raam. Soms rij je een tijdje vals plat omhoog en blijk je ineens alweer honderden meters omhoog te zijn gereden. Dan heb je plotseling een prachtig uitzicht over de hele omgeving waar je net doorheen bent gereden. Soms zie je ook gigantische rotsen die uit het niets tevoorschijn komen. (zie foto's) Alsof ze per ongeluk op de verkeerde plek staan.
Tijdens een van onze toeristische routes door het platteland had Daniek in een van onze boeken een mooie bestemming gevonden. Een klein subtropisch regenwoud met een paar mooie wandelroutes. Oke dan gaan we wel even langs dat regenwoud.. Heel gek, want je hebt helemaal niet het idee dat dat hier thuishoort. Je ziet namelijk vooral hete grasvlaktes en plantages van boeren. Waarschijnlijk hebben de boeren dit landschap zelf zo verandert om hun voedsel te verbouwen en vee kwijt te kunnen. Het regenwoud is namelijk een klein beschermd gebied van enkele kilometers. Ondanks dat het regenwoud erg klein was, was het niet minder indrukwekkend. Overal hoorde je geluiden en zag je vogels voorbij vliegen. Dat ik nog niet echt gewend was aan het leven van een bosjesman bleek later wel. Op een gegeven moment zei ik tegen Ger en Daniek: "Het is erg mooi hier, alleen jammer dat iemand verderop zn baby niet kan stil houden. Dat k*tkind jaagt alle dieren weg" Toen hoorden we achter ons nog een baby en rechts van ons weer een.. "Ooohh, Volgens mij is het toch geen baby.." :)
Over een pad liep je tussen de gigantische bomen en lianen. Het bos is zo druk begroeid dat het in het regenwoud donkerder is dan daarbuiten. Het was nog net niet een echt tropisch regenwoud dat je kent van tv, maar ik zag Ray Mears (van Ultimate Survival) hier al wel rondlopen. We hebben dan misschien geen grote luipaarden gezien of een gevaarlijke python, maar wel een mini kangaroo en een boskalkoen :p
Daarna zijn we nog met de bus een stuk verder gereden, om naar een grote waterval op zoek te gaan. Na een wandelroute van 4 km kwamen we aan bij een 80m diepe, smalle waterval. Erg mooi om te zien hoe het water zich door de jaren heen een weg heeft gebaand door het woud.(zie foto's)

Na twee mooie routes door de australische regenwouden was het al donker geworden en moesten we op zoek naar een camping. Na een half uur rijden kwamen we aan op de eerste camping maar deze bleek vol te zitten. Ook de tweede was volgeboekt en aangezien we nog moesten koken zijn we maar (illegaal) op een parkeerplaats gaan staan. Toen we net wilden beginnen met koken kwamen er twee zeevissers uit de duinen gelopen.. Wat er toen is gebeurd zal ik binnenkort vertellen..